De oude egyptische kunst was voornamelijk geïnspireerd door vertrouwde beelden die werden ontleend aan de natuur. Haar kenmerkende stijl werd aan het begin van de historische periode geformaliseerd en bleef gedurende 3000 jaar grotendeels onveranderd. De vaak adembenemende schoonheid van de meeste Egyptische schilderingen, reliëfs, beeldhouwwerken en sieraden was ondergeschikt aan hun functie, die van oorsprong ofwel religieus was ofwel verband hield met begrafenissen of beide. Het merendeel van kunst werd vervaardigd om de donkere interieurs van de tempel te versieren, buiten het zicht van het publiek, of anders om met de doden te worden begraven in hun tomben om hen in het hiernamaals te beschermen en te onderhouden.

Dit verklaart waarom tweedimensionele taferelen, met  hun opvallend eenvoudige vorm en gebrek aan perspectief, voor het moderne oog aanvankelijk bijna kinderlijk lijken.

Maar dat zou duiden op het verkeerd begrijpen van de basis functie doel omdat men geloofde dat de juiste rituele bezwering dergelijke afbeeldingen letterlijk tot leven kon wekken. Om zo veel mogelijk te zien horen ruiken en spreken moest het portret van de godheid of de overledene zodanig worden afgebeeld dat elk relevant lichamelijk kenmerk zo duidelijk mogelijk zichtbaar was. In de kunst in twee dimensies wordt het gezicht daarom en profil getekend om zo de ogen en de mond optimaal naar voren te laten komen, waarbij het oog volledig werd afgebeeld alsof het van voren werd gezien.

Voorwerpen werden ook zo duidelijk mogelijk afgebeeld: voorwerpen op een tafel werden gepresenteerd in duidelijk verschillende lagen, waarbij ze soms zelfs in de lucht lijken te zweven.

Hetzelfde was het geval met de inhoud van een gesloten kist – die in werkelijkheid aan het zicht zou zijn onttrokken en daarmee eigenlijk verloren zou zijn als ze realistisch werd weergeven. Het echte eten en drinken dat in tempel of tombe werd geplaatst om een godheid of een dode te onderhouden, werd ook op de wanden afgebeeld en beschreven en de bijgevoegde taferelen en modellen van voedselproductie zouden een blijvende voedselvoorraad garanderen. Zelfs afbeeldingen van lichamelijke activiteiten, zoals dansen werden met een speciaal doel geschapen al worden ze tegenwoordig door het publiek vaak beschouwd als niet meer dan leuke decoraties.

Echter het afbeelden van dansen en muziek maken werd geacht te helpen met het wekken van de god in zijn tempelschrijn of het opwekken van de god in zijn tempelschrijn of het opwekken van de zintuigen van de overledene in zijn of haar tombe.  De functionele, gecodeerde aard van de Egyptische kunst werd versterkt door de zorgvuldige keuze van materiaal en kleur.

In het land egypte word werd Het rijk Opper-egypte met een witte kroon en Neder-egypte met een rode kroon.

De oude egyptenaren produceerden enkele van de spectaculairste vormen van kunst allertijden en toch kende hun cultuur geen enkel woord voor kunst.Ze hadden ook geen idee van kunst als amusement. Voor de egyptenaren diende het maken van kunst een hoger doel, de belichaming van het leven.                                       

De meeste beelden werden gemaakt als een geïdealiseerde gelijkenis in plaats van een reeël portret. Hun geesten werden tot leven gewekt door de ceremonie van de mondopening. Het grafbeeld diende als lichaam voor de geest van de overledene. De voorstelling van een god werd tot god zelf verklaard.

Hyrogliefen, tekeningen:

Aan de afbeelingen te zien die (hyrogliefen) op de muren van graven of tempels waren aangebracht, werden vaak eigenschappen van die god of persoon in kwestie uit de realiteit gebruikt om het verhaal van de overledene of aanbede persoon afgebeeld.

Het idee dat beelden of afbeeldingen dezelfde eigenschappen als de personen of objecten in kwestie bezaten bepaalde soms de manier van afbeelden. Soms werd dit grappig gebruikt, dit werd vooral gedaan in tweedimensionale werken, die wij beter kennen als cartoons.

Zo wordt op een schilderij uit de Eerste tussenperiode in Djebelein, nabij Thebe geprobeerd om een ezel af te beeldden die twee zakken draagt, een aan elke kant. De zak die onzichtbaar zou horen te zijn werd boven de ezel afgebeeld zodat deze wel zichtbaar is.

De wijze waarop men de overledene en zijn familie afbeeldde werd bepaald door formules. De houding van de hoofdfiguren was vaak stijf en formeel, omdat iedere man slechts kon kiezen uit een beperkte keuzelijst en zijn eigen individualiteit en creativiteit niet kon uiten.

Zo zie je maar dat tekeningen op de grafmuren een groot deel zijn van de egyptische kunstwereld. Zonder deze tekeningen en hyrogliefen hadden we nog steeds niks over de Egyptenaren geweten.