Farao / koning
De regeringsvorm in het oude Egypte was een autocratie, er was één baas, de Farao/Koning die het gezag uitvoerde.
Hij werd door het volk als een Halfgod gezien, zo was hij/zij in staat om met de goden in contact te komen. De koning liet tempels bouwen om de goden te eren.
Ook benoemde de koning een hogepriester. Deze trad op namens de koning, het kind van de goden. De hogepriester deed dienst in de beschaving van het oude Egypte als tussenpersoon tussen de aarde en de wereld van de goden. Hij en andere priesters eerden de goden met een niet-aflatende stroom offers, muziek en dans. Zo stimuleerde ze de goden om in hun tempel te gaan wonen.
Ongeveer 3100 voor Christus ontwikkelde het schrift. Dat waren beeldwoorden, ook wel hiëroglyfen genoemd. Beeldwoorden straalden een grote macht uit.
Koningsnamen
Ongeveer 3100 voor Christus ontwikkelde het schrift. Dat waren beeldwoorden, ook wel hiëroglyfen genoemd. Beeldwoorden straalden een grote macht uit.
Koningsnamen werden in hiëroglyfen geschreven op tombes en pilaren. En hun namen werden ook bijgehouden in officiële documenten. Latere farao’s schrapten de namen van koningen die zij niet perfect vonden uit de documenten. Zo leek het alsof die koningen waren gestopt met bestaan.
Grond
De farao had alle grond in bezit van zijn land. Alleen een paar hoge ambtenaren hadden grond van de farao gekregen ter exploitatie, zij mochten zelf iets doen met die grond. Maar de farao kon zijn grond terug eigenen. Later had de farao minder grond in bezit. Dit kwam doordat families steeds meer grond kregen. Al had de farao wel genoeg grond om verzekerd te zijn van inkomsten.
Misdaad en straf
De farao maakten de wetten. Iedereen moest die stikt naleven. Farao’s wilden hun volk beschermen tegen misdaad. Als we die wetten nu bekijken zouden we zeggen dat sommige erg wreed zijn. Bijvoorbeeld de wet dat als vrouwen vreemd gaan, hun neus eraf word gesneden. Of als iemand iets heeft verraden word zijn tong eruit gerukt. Maar een soldaad die een misdaad had begaan moest een heldendaad verrichten. Als een vrouw zwanger was en een misdaad had begaan, werd ze pas na haar zwangerschap gestraft. Iedereen moest verplichte besnijdenis ondergaan voor de hygiëne. Ook had iedereen de plicht om misdaden te voorkomen of aan te geven. En je moest iemand helpen als die gene in nood is. Doe je dat niet, dan heb je een misdaad begaan. Als een schuldige aan zijn straf was ontsnapt kon hij altijd nog gestraft worden na zijn dood. Dan moest de gene wel terecht schuldig zijn bevonden aan een misdaad, ook als hij al dood is. Zijn begrafenisrituelen werden dan niet uitgevoerd. En zo kreeg hij geen gelegenheid om naar het hiernamaals te gaan.
Economie
De economie in het Oude Egypte was strak geleid. Iedereen was door de wet verzekerd van een baan. Een echte vrije beroepskeuze was er niet. Want de zonen gingen het beroep doen van hun vader. De vaders leerden dus hun kinderen de fijne kneepjes van hun vak. Kinderen van ambtenaren gingen naar scholen. Die er overigens niet veel waren. Maar op de scholen die er waren leerden ze lezen en schrijven. Zo konden de kinderen hun vader opvolgen.
Iedereen was dus wel verzekerd van welvaart. Dit kwam ook waarschijnlijk doordat er streng werd gecontroleerd op ongewenst gedrag. Als je werd betrapt op ongewenst gedrag werd je hard gestraft.
Jaarlijks moest iedereen een geschreven verklaring aan de magistraat van de provincie waar je in woonde geven. In die verklaring stond dat je een beroep uitoefende dat wettelijk was toegestaan. Als je geen verklaring had afgegeven werd er aangenomen dat je iets illegaals deed, en werd je geëxecuteerd. Wat opvallend is, is dat dieven hun beroep ook konden laten registreren. Maar als iemand van zijn spullen is berooft en die terug wilt, moet hij ze nauwkeurig kunnen omschrijven. Dan krijgt de gene 75% van zijn spullen terug. De dief mag dan die andere 25% houden.
